Cohen
Soms denk ik wel eens; ‘Laat de boel de boel, steek je kop in het zand, ze zoeken het met elkaar maar uit.’ Echter is het maar voor een enkeling weggelegd om als struisvogel te spelen. Ik ben niet zo, en af en toe moet ik mijn hart opschonen, dat lucht op. Misschien is dit wel een vorm van agressie denk ik, maar ja, ik denk wel eens te veel.
Neem nu het hele verhaal van Job Cohen. Ruim twee jaar geleden heeft hij het stokje van Wouter Bos over genomen. Jammer dat Wouter er geen zin meer in had. Ik was blij dat Job het wilde oppakken en had goede hoop dat hij de juiste man was, maar nu blijkt dat het hem niet is gelukt. Jammer, want het is geen domme man.
Soms word je als man in een situatie geplaatst waarvan jij denkt de enige te zijn die dat karwei wel aan kan. Juist dan zou je twee keer eerst tot tien moeten tellen en je afvragen of jij wel de aangewezen persoon bent. Dat past echter niet bij ons karakter, we hebben zoiets van, ‘dat kan ik ook wel’. In dit geval was het tenslotte ook de verantwoordelijkheid van Job Cohen zelf. Misschien heeft zijn vrouw wel gezegd: ‘Job begin er niet aan, dat past niet bij jouw karakter.’ U weet hoe dat gaat mannen, vrouwen hebben een bepaalde intuïtie die wij als mannen gewoon missen, dat kunnen we maar moeilijk verkroppen en luisteren dan meestal niet. Dat is natuurlijk dom, maar van nature zijn we geneigd om altijd onze eigen zin door te drijven. Toch vind ik het jammer dat Job het voor gezien houdt. Het is gewoon een heel aardige en sympathieke man, tenminste dat denk ik. Ik ken hem alleen van de televisie en daar leer je niet direct iemand kennen, dus mijn oordeel over hem is puur gevoelsmatig.
De slangentuin, zo als men in Den Haag de politieke arena noemt, werd Job teveel. Als je bestuurder bent, het beste met je land voor hebt, en met de harde politiek in aanraking komt, je eigen fractie je ook nog onderuit haalt, dan verlies je zeker de moed en houdt het voor gezien.
Van een afstand hoor je dit gekrakeel aan en dan vraag je je af hoe de van oorsprong gedegen partijen zo in het slop zijn geraakt. Want het is niet alleen de PvdA, maar ook het CDA. Wat is er toch aan de hand met die gasten. Terug naar het vertrouwde verleden? Omkijken heeft geen zin, zoals het vroeger was komt niet meer terug. Bestuurders zoals Den Uijl, Romme en bijvoorbeeld een De Jong zijn er niet meer en als ze er wel zijn, passen ze niet meer in het politieke klimaat van vandaag. Jammer, maar het is niet anders. Vandaag hebben we te maken met snelle, spitsvondige en slimme politieke dieren. Ze weten precies de zwakke kanten van hun tegenpartij te ontmaskeren en slachten hun tegenstanders meedogenloos af. Het valt nog mee, dat men het nog steeds met woorden af kan, in warmbloedige landen waren ze allang met elkaar op de vuist gegaan. Als je hoort en ziet hoe bijvoorbeeld Geert Wilders Job heeft uitdaagt met de woorden: ‘Kom maar, kom maar..’. Job is gelukkig zoveel ‘heer’, dat hij er niet op ingaat, maar als hij op dat moment Geert een pak op zijn donder had gegeven, zou ik dat best kunnen begrijpen. Maar in een beschaaft land doe je dat niet. Nee, wij vermoorden geen mensen met het zwaard, daar hebben we onze tong voor.
Het is geen wonder dat de burger het voor gezien houdt. We leven met elkaar in een maatschappij waarin zo langzamerhand ieder zijn eigen leven leeft. We gaan naar ons werk, hopelijk met nog een beetje plezier, komen thuis, sluiten de gordijnen en voor de rest zoeken ze het maar uit. Toch moeten we met elkaar verder, na Job moet er wel iemand anders komen. Ik ben erg benieuwd hoe de komende maanden zullen gaan verlopen. Onenigheid in de traditionele partijen die zoeken naar hun identiteit en dan ook nog een kabinet dat wordt gedoogd?
Ziet jij het nog zitten?