Tango
Dramatiek en nostalgie, een weekend vol verrassingen, wat wil de mens nog meer? Het begon allemaal op zaterdagavond. Met honderden op naar de Martinuskerk. Het traditionele nieuwjaarsconcert van de Lionsclub. Het is elk jaar weer een verrassing wat men op het muzikale menu heeft staan. Deze keer een concert met Carel Kraayenhof en zijn ensemble. Tja, daar hoef je geen profeet voor te zijn dat je dan een volle bak hebt. Sinds Carel Maxima tot tranen toe heeft geraakt, kan hij niet meer stuk. Dat wil niet zeggen dat hij voor die tijd niet goed was. Nee, op zijn terrein is hij gewoon al jaren steengoed. Maar laten we niet vergeten dat zijn mede muzikanten minstens zo goed waren en samen een bijzonder geheel vormen. Ook een avond om zo even rond te kijken en de aanwezigen in ogenschouw te nemen. Het hoort bij dergelijke hoogtijdagen, zien en gezien worden, daar is niets mis mee. Het hoort er gewoon bij, daar doen we allemaal aan mee.
In Gorinchem waar ik vanuit mijn werk bij de Rabobank ook betrokken ben geweest met dergelijke nieuwjaarsconcerten heb ik wel een beetje kijk op wat er zich achter de schermen afspeelt. Ik heb het dan niet over de organisatie, meer over de manier waarop mensen op een slinkse manier aan toegangskaartjes proberen te komen. Zoals in Gorinchem, maar ook hier, kunnen deze concerten alleen maar worden georganiseerd als het bedrijfsleven met een zak geld over de brug komt. De Rabobank, plaatselijk, maar ook landelijk, dragen daar royaal een steentje aan bij. Dat kunnen ze ook, want ze hoeven hun winst niet aan aandeelhouders uit te keren. Ze krijgen dan ook altijd een x aantal kaarten als tegenprestatie. Daar is niets mis mee, maar dan rijst de vraag aan wie we die kaarten gaan geven. Nu weet ik niet hoe het hier gaat, maar de ervaring leert dat een aantal mensen je al weken van tevoren bellen of zij even langs mogen komen met de vraag: ‘Je vergeet toch niet twee kaartjes voor mij te reserveren?’ Bijna dreigend en als ze het nu niet konden betalen, maar ja, ‘ter wille van de smeer, likt de kat de kandeleer’, een oud spreekwoord, dat ook nu nog steeds actueel is. Hoe verdeel je dan de beschikbare kaarten. In het inmiddels verre verleden heb ik daar altijd een redelijk beleid in gevoerd. In praktijk bleek toch elk jaar weer, dat ook hier de hebzucht een belangrijke rol speelt. Vriendjespolitiek of elkaar gewoon de bal toespelen, het hoort allemaal bij het spel. Wee, wee…!
Zo dit even terzijde, het was een bijzonder concert. De ceremoniemeester kweet zich met verve aan zijn taak. Spontaan en zo maar uit de losse pols. Dat je tijdens de pauze koffie of thee kon drinken in de pastorie was iets te ver van huis, maar de goedgemutste gasten wisten uit ervaring dat je daarvoor in het het koor van de kerk moest zijn.
Na de pauze heb ik me in het tweede stuk het meest kunnen inleven. Ik had in het programma gelezen dat toen in 1890-1900 de eerste tangomuziek van betekenis in Buenos Aires ontstond, de mensen ’s avonds naar zaaltjes, café’s of bordelen gingen, of gewoon op de hoek van de straat om te gaan dansen. Het ontstaan van de tango in Buenos Aires in de zwoele en heldere nachten. In die begintijd waren het vooral mannen die samen bepaalde danspassen bedachten en uitprobeerden in stijlen die milonquero of canyeque werden genoemd. Zij werden begeleid door twee muzikanten met gitaar, fluit of viool. Niet zelden leidde een milonga tot ruzie en messentrekkerij. Ik droomde dus weg in een zwoele dans, helemaal van de wereld, niet in de gaten dat er misschien wel achter mijn rug iemand klaar stond om me een mes in de rug te steken. Melancholie en drama, lief en leed, gewoon op straat. Heerlijk zo een avond weg te kunnen dromen. Na afloop nog even een hapje en een drankje in de Stadsgalerie, een kwebbeltje hier en een kwebbeltje daar en met elkaar weer het nieuwe jaar tegemoet. Zo met elkaar even de realiteit van de dag vergeten. De eerste weken van het nieuwe jaar zijn al weer voorbij en de harde werkelijkheid eiste al zijn eerste slachtoffers. Het wordt een moeilijk jaar volgens Mark en hij kan het weten. Hij weet misschien wel veel meer dan hij kwijt wil, maar dat hoort bij de politiek.